απομόνωση

Περνάνε οι μέρες και έχεις αρχίσει να φρικάρεις. Έχεις σταματήσει να μετράς τις εξαρτήσεις σου στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Και έχεις βάλει στο παιχνίδι και το δεύτερο.
Ο φόβος κι η τρομοκρατία τους έχουν αρχίσει να σε παρενοχλούν. να σε αγγίζουν σε μέρη που δεν θα ‘πρεπε, σε μέρη που δεν έχουν το δικαίωμα να εισβάλλουν, σε μέρη που ανέκαθεν βρισκόταν ο στόχος.
Παίρνεις ανάσα!
Ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί και βλέπεις τους ίδιους τέσσερις τοίχους να κοιτούν  το ίδιο απειλητικά.
Κάθε πρωί είσαι πιο λίγη από χθες
Κάθε πρωί το ίδιο βράχνιασμα στην φωνή ,η ίδια μυρωδιά στην ανάσα, η ίδια γεύση, τα ίδια συναισθήματα.
Κάθε μέρα κάνεις εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια σκέψεις.
Πάντα το ίδιο γοητευτικό αδιέξοδο της θλίψης , πάντα  αυτό το εθιστικό κενό που καταλήγουν όταν κάνουν θόρυβο πέφτοντας στον πάτο .

Όμως η ψυχρή λογική τους προστάζει ψυχραιμία.
Ψυχραιμία και καταστολή στα χρόνια της πανδημίας.
Μην αισθάνεσαι, μην αντιδράς, μην μετακινείσαι. Μην διαμαρτύρεσαι και μην φωνάζεις!
Μην σκέφτεσαι , μην αγαπάς, μην διεκδικείς.


-Καλησπέρα σας, αιτούμαι να μιλήσω τώρα σε κάποιον υπεύθυνο του Υπουργείου ανθρωπιάς και πάταξης της ματαιοδοξίας! Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί!  
-Αν δεν αποχωρήσετε ήσυχα και μόνοι σας, θα αναγκαστώ να φωνάξω την ασφάλεια του κτηρίου.
-Δεν μπορείτε να καταπατάτε βασικές πανανθρώπινες αξίες δεν το καταλαβαίνετε; Είναι οξύμωρο και εκ διαμέτρου αντίθετο με τον πρωταρχικό σας σκοπό.
-Οι ιδέες σας δεν μας ενδιαφέρουν κύριέ μου, περάστε έξω!

Σπίτι.
Μπαίνω και βλέπω τον καθρέφτη.
Με κοιτάω, με ξανακοιτάω. Δεν θυμάμαι κι εγώ  ακριβώς ποια ήμουν πριν από αυτήν την απομόνωση.
Με κοιτάει κι ο σκύλος.
Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, βγάζω ένα πακέτο με έτοιμα τισγάρα.
Το ακουμπάω πάνω στο κάγκελο κι εκείνος κοντοστέκεται ακριβώς δίπλα.
Ακούμε μόνο ήχους από συναγερμούς, σκουπιδιάρικα και μηχανάκια.
Ήχους από παντζούρια που κλείνουν, από πόρτες και από το θρόισμα των φύλλων που προκαλεί ο μελαγχολικός ανοιξιάτικος αέρας.

Ακούμε όλους αυτούς τους ήχους των αστικών προαστίων  που άλλοτε δεν ενοχλούν τόσο γιατί καλύπτονται από γέλια και φωνές παιδιών που περπατάνε στον δρόμο σε παρέες.
Χωρίς αριθμητικό περιορισμό. Χωρίς παράνοιες και ηλίθιες περιπολίες δήθεν ευυπόληπτων μπάτσων.
Αλλά τώρα , σε συνδυασμό με αυτήν την ψυχασθενική ηρεμία με  ενοχλούν.
Και μάλιστα πολύ.
Ενοχλούν τα αυτιά μου , την εφηβική αισθητική μου, το δικαίωμα μου να πεθάνω όπως θέλω εγώ κι όχι όπως θέλουν αυτοί.
Μια μέρα με ήλιο κοντά σε θάλασσα και όχι από μοναξιά σε δωμάτιο 2×2.
Ενοχλεί την ανάγκη μου να εξερευνήσω την πόλη μου και να ερωτευτώ πάλι περπατώντας σε κάποιον δρόμο της.

Αν ακούσεις λίγο προσεκτικότερα στις γύρω πολυκατοικίες θα διακρίνεις και τον πιο σιχαμένο απ’όλους στον κόσμο ήχο.
είναι ο ήχος των κλειδιών των συνειδήσεων.
αυτό το κροτάλισμα μου προκαλεί μίσος κι απέχθεια αλλά το ακούω όλο και πιο συχνά από τους γείτονες γύρω μου.
Συνήθως συνοδεύεται από την ανοιχτή σε ειδήσεις τηλεόραση του εκάστοτε νοικοκυριού
και περιλαμβάνει την μείωση της έντασης του ήχου της.
Πράξη ιεροτελεστίας .
Είναι εκείνη η μοναδική στιγμή του ανθρώπου που πουλάει την ψυχή του και το ελάχιστον εναπομείναν μυαλό του στους εξουσιαστές του.
Σε αυτούς τους αιμοδιψείς βρικόλακες που του εγγυήθηκαν πως η ευτυχία πηγάζει από το χρήμα και ρούφηξαν τις τελευταίες σταγόνες της ανθρωπιάς του.
Σε εκείνους που του στέρησαν κάθε άξια ηδονή και χαρά για την πραγματική, ζωντανή, με κόκκαλα και οστά, ζωή.
Σε εκείνους που σε σκότωναν μέρα με την μέρα ανθρωπάκο μου, και έπειτα σε πέταγαν πεθαμένο –πια- σε κάποιο γκρουπ ψυχανάλυσης να μιλάς για την σαπίλα τους σαν να είναι κεκτημένο σου.
Σε αυτούς που για χιλιάδες χρόνια σου φέρονται σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης.
Αυτόν τον ήχο τον σιχαίνομαι τέλος πάντων.
Και εγώ και ο Darko δηλαδή.
Κάποια στιγμή μου εκμυστηρεύτηκε πως άξιζε να χάσει την ακοή του μόνο και μόνο για να μην ξανακούσει ποτέ μα ποτέ αυτόν τον ήχο
Και εγώ του είπα πως τον καταλαβαίνω αλλά  δεν ξέρω αν το άκουσε.


Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι.
Οι σύγχρονες υπερπολυτελείς φυλακές υψίστης ασφαλείας σας, σας εύχονται «καλό βράδυ!»
Μπαίνουμε μέσα, κλείνουμε κι εμείς πατζούρια .
Τραβάω την κουρτίνα και χαμηλώνω λίγο το ράδιο .
Ξαπλώνουμε.
Γλύψιμο στη μούρη.
10 : 30
Ξύπνημα.  Ξανά!
Ευτυχισμένο νέο μεσαίωνα!
-Woody